Ποιήματα της μαθήτριας Diana Papiashvili

Μικρά παιδιά στη γειτονιά ζουν ανάμεσα σε θηρία 
αναρωτιέσαι μετά καταλήψεις στα σχολεία 
σε μια κοινωνία που αναγκαίο είναι το δάνειο 
στον αέρα αναπνέουμε ουράνιο αύριο 
ίσως να πεινάσουμε εσύ κι εγώ 
η εκκλήσία να μη ξέρει τι έχει από χρυσό 
δεν είμαι άγιος μα εσείς δεν έχετε ιερό 
στο τέλος θα βαφτίσετε πετρέλαιο το νερό 
κι εγώ εντάξει είμαι απλά μια φωνή
στα βολεμένα τους αυτιά ποτέ δε θ? ακουστεί 
μα υπάρχει πρόβλημα οι ρόλοι έχουν αντιστραφεί 
τώρα οι τράπεζες πήραν το ρόλο του ληστή 
κι εσύ το θύμα, σε κλέβουνε νόμιμα κάθε μήνα 
καλή βιτρίνα ναι, σε πολύ καλή παγίδα.
     
                                         Diana Papiashvili 
 
Στα χαμένα μονοπάτια της ψυχής μας βαδίζουμε,
στα ανεκπλήρωτα όνειρα πάλι πίσω γυρίζουμε
και όλα αυτα μοιάζουν ταξίδι που χάνουμε ,
πληγή που πονάει και ποτε δεν κλείνει
η αναζήτηση μεσα μας αρχίζει
παλεύουμε για εκεινα που νιώθουμε χαμένα
λες και έχουμε να αποδείξουμε κάτι σε κάποιον
και όλα αυτα που στη ζωη μας βρέθηκαν
να αναρωτιόμαστε τώρα που 'νε και γιατί χάθηκαν
 και το ταξίδι της ψυχής πάντα πρώτη θέση
παλιές ξεθωριασμένες εικόνες
άδικα δάκρυα που τρέχουν ακόμα
και  όλα τα λόγια πνιγμένα στον πόνο μας
μας κρατάνε μόνους το χρόνο εκείνο
σαν μια αλητεία τελευταίο θρανίο
και μια ανούσια θητεια για κάποιους.
Δουλειά μέσα στην νύχτα παιχνίδι χαμένο ,
μα μεσα μας ψάχνουμε και όλο επιμένουμε
                                    Diana Papiashvili